Migracja

Podstawowym źródłem utrzymania Chciuków była uprawa roli. Wynika to z zapisów w księgach metrykalnych odnoszących się do wykonywanych zawodów. Wynika z nich, że większość zajmowała się uprawą roli (agricola), bądź ogrodnictwem (hortulanus).

Jednak, tradycyjnym, rodzinnym zajęciem było wodniactwo. Przez pokolenia zajmowali się oni tzw. tamiarstwem, a więc budowaniem tam zabezpieczających brzegi i koryta rzek przed destrukcją w następstwie głównie wiosennych wylewów. Tamiarstwo miało także zastosowanie w kopalnictwie. Specjalizacja w tej profesji miała swoje źródło w ciężkich klęskach żywiołowych spowodowanych wylewami Sanu - rzeki w górnym biegu górskiej i do lat 60. XIX w. nieregulowanej.

Dzisiejszy podział Rodu wywodzi się w znacznej mierze od protoplastów poszczególnych Rodzin, którzy osiedlali się dla rozmaitych przyczyn, jednak głównie z powodów ekonomicznych tam, gdzie znajdowały zastosowanie ich kwalifikacje zawodowe.

Tamiarstwo było powodem migracji Chciuków do Galicji Wschodniej, gdzie z miejsc stałego osiedlenia lub przemieszczając się w okolicach województw lwowskiego i tarnopolskiego, Drohobycza, Sambora, Stryja, Zaleszczyk, Daszawy i in., zajmowali się dozorem i regulacją rzek - Stryja, Dniestru, Tyśmienicy i sieci dopływów tych rzek.
Osadnictwu fachowych tamiarzy na terenach Galicji Wschodniej za czasów administracji austriackiej (do 1918 roku) sprzyjał ustawiczny problem wiosennych wylewów bogatego dorzecza Dniestru, co skutkowało przychylnością ówczesnych władz, natomiast po odzyskaniu Niepodległości, dodatkowo korzystne warunki dla osadnictwa rdzennie polskiego tworzyły władze województw wschodnich Rzeczypospolitej.

Inną, szczególnie intratną dziedziną tamiarstwa z powodu całorocznego zatrudnienia były prace przy odwadnianiu śląskich kopalni.

Śladem tej migracji Chciuków są miejsca narodzin kolejnych potomków tamtych pionierów wywodzących się z Majdanu Zbydniowskiego. Kwalifikacje tamiarzy przekazywane wpierw z ojca na syna, z czasem zyskały oparcie w dyplomach zawodowych szkół melioracyjnych, zwłaszcza wysoko cenionej lwowskiej szkoły melioracyjnej, której adepci kształceni byli w Szkole Technicznej we Lwowie i na Wydziale Rolnym Politechniki Lwowskiej w Chyrowie.

Kres tej specjalizacji zawodowej Chciuków położyła II Wojna Światowa, zabór Ziem Wschodnich Rzeczypospolitej przez Rosję sowiecką i związany z tym exodus przesiedlenia członków naszej Rodziny na obszar prawie całej Polski w nowych, jałtańskich granicach.
Nowa rzeczywistość spowodowała konieczność podejmowania pracy w zawodach związanych z nowymi miejscami zamieszkania i istniejącymi tam możliwościami zarobkowania.
W podobnej sytuacji znaleźli się emigranci, którzy z przyczyn politycznych z Polski wyjechali, lub zdecydowali się do Kraju z wojennej tułaczki nie wracać powiększając emigracyjną Polonię lub uzyskując obywatelstwa krajów osiedlenia.

Adam Maria Chciuk