"Gazeta" z dnia 21 marca 2002r.
W innej wsi - Radomyślu nad Sanem - pojawiają się jeszcze osobliwsi wojacy, bo ubrani w bufiaste szarawary, dwurzędowe kurtki z epoletami, czapki z półksiężycem i kogucimi piórami. Oni też mają szable i wielkie halabardy. Niektórzy noszą strojne czapy ze sztucznych kwiatów. Cały oddział maszeruje pod sztandarem Matki Boskiej. Również i oni pokazują przedziwną musztrę, skacząc i tańcząc z szablami. Chodzą tak między wsiami, składając wizyty gospodarzom. Mają też w swoich szeregach "baszów" recytujących zabawne wiersze i "dochtorów" w fantazyjnych czapach z czerwonym krzyżem, którzy tańczą z dziewczynami i porywają je dla okupu.
Wojska tego typu określa się wspólnym mianem "turków wielkanocnych". Zwyczaj to stary, datujący się od wyprawy wiedeńskiej Jana III Sobieskiego. Jedni utrzymują, że stroje takie są wynikiem obecności na naszych ziemiach jeńców przywiezionych spod Wiednia, inni przytaczają legendę, że mianem "turków" okrzyknięto polskich żołnierzy wracających z łupem, bywało - w strojach tureckich. Na wieść o zbliżaniu się rzekomego wroga ludzie uciekali i wsie pustoszały. Ponieważ wojacy wracali na Wielkanoc, w tej sytuacji sami zaciągnęli warty przy Chrystusowych grobach w kościele. W paru wsiach byłej Rzeszowszczyzny, także i w dzisiejszych czasach, "tureckie" wojsko obejmuje to zaszczytne zadanie. "Turki" w różnych wersjach występują też we wsiach Wola Rzeczycka, Majdan Zbydniowski (tu zwani są "krakusami"), w okolicy Leżajska, Pruchnika i Przeworska. Zwyczaj ten był niegdyś znany również w Krakowskiem i na Mazowszu.
|
Powrót